غزل مناجاتی با امام زمان (عج) و بقیع
غبــار مقــدم تو، تــوتیــای چـشــمــانم ز هجــر تو شده ابری هــوای چشمانم سحر که سفرۀ دل وا کنم به راز و نیاز فقط وصــال تو باشد دعــای چشــمانم اگر که بغض گلویم کمی ترک بخورد پر از ستاره شود این فضای چـشـمانم تمام عــالــم هستی، غــریب در نظـرم فقــط فــراق تو شد آشنــای چــشــمانم دو دیده ام شده تاریک در حجـاب گناه نگــاه مهــرِ تو بــاشد ضیــای چشمانم نظر به روی تو آداب و سعیِ خود دارد سرت چو مروه و پایت صفای چشمانم به غیر دامن خیسم ز قطره قطرۀ اشک کــســی دگر نشنیده صــدای چشــمانـم قسم به فاطمه داغی به سیــنه دارم من به دل هوای بقیــع و مــدیــنه دارم من |